PčelinjakBez obzira što je propolis jedini antiseptik u košnici i što se pčelinja društva i preko meda, mleča, polena i voska na poseban način bore protiv bolesti štetočina (Bailey, 1976), čovek nesvesno može inficirati ili pospešiti razvoj bolesti ili neprijatelja pčele ili legla.

Pčelar mora da održava ličnu higijenu, jer miris raspadnutog znoja iritira i uzbunjuje pčele. Ruke treba premazivati dezinfekcionim sredstvom, kako bi se sprečilo prenošenje spora opake truleži legla. Naime, 7-8 spora ove bolesti dovoljno je da pčelar zarazi mladu larvu. Radna odjeća mora biti čista, kao i osnovni pribor (pčelarski nož, kapa i dimilica) za otvaranje košnica.

Pod higijenom pčelarenja podrazumeva se i adekvatna odeća koja ima osnovni zadatak da odbija sunčeve zrake i smanji znojenje tela. Ne preporučuje se vunena tkanina, jer strahovito iritira pčelu, kao ni odeća koja je oprana jakim i mirišljavim deterdžentima. Rad sa pčelama se ne preporučuje ljudima koji su konzumirali rakiju ili druga mirišljava pića, kao ni osobama koje su koristile jake parfeme i mirise.

Pored pčelara izvor zaraze može biti i sam pčelinjak, odnosno košnice. Najbolje je ako su košnice nove, međutim ako se za zasnivanje pčelinjaka koriste već upotrebljavane, neophodno je njihovo opaljivanje plamenom let lampe ili natapanje 5% rastvorom natrijum hidroksida.

Čist i uređen pčelinjak je obaveza svakog pčelara. Travu na pčelinjaku treba permanentno održavati da žabe i gušteri ne bi nanosili štetu pčelama izletnicama. Pored toga preporučuje se držanje košnica na pojedinačnim ili grupnim postoljima na visini od 30-40 cm od zemlje.

Mrtve pčele i trunje sa podnjače obavezno uklanjati i spaliti van pčelinjaka i zatrpati. Svako sporadično razbacivanje mrtvih pčela na pčelinjaku može biti opasno i narednih 40 godina.